ALS BLOEMEN SPREKEN
Als bloemen spreken, dan zijn wij mensen vaak sprakeloos. De duur is vaak maar kort,
maar je kunt soms even stil raken bij het zien van al dat moois wat in het voorjaar
zo ineens in pracht en praal uit de knoppen komt. De Vlaamse dichter, Guido Gezelle
(1830-1899) schreef ooit eens het gedicht: "Mij spreekt de blomme een tale, mij is
het kruid beleefd, mij groet het altemale, dat God geschapen heeft." De taal van
bloemen, dat is een mooi geluid, het legt de schoonheid van de natuur ten volle bloot
en is daarom ook prachtig om te schilderen. De tulp vind ik nou zo'n bloem, die de
meester is in kleur. De gekleurde bloembladen lijken wel voorzien van een glanzend
laklaagje waardoor de kleuren nog intenser lijken. Ik kocht een paar bollen van de
Papagaaientulp en pootte deze in de grond. Het hele proces van uitkomen, bloeien
en afsterven heb ik in zeer korte tijd voorbij zien gaan. Helaas is de schoonheid
maar tijdelijk en van korte duur. Om die reden werden bloemen nog wel eens vergeleken
met het menselijk leven. Het vertoont, weliswaar in een langer tijdsbestek, dezelfde
trekjes van vergankelijkheid. Zo ook dus met mijn Papagaaientulp. De taal van deze
bloemen in dit stilleven is niet alleen de verwondering voor de schoonheid, maar
ook een reflectie naar ons menselijk bestaan. Geen bloem is in dit stilleven gelijk,
het is daarom ook geen boeket, een eenheid van bloemen, maar het zijn eigenlijk allemaal
individuen met een eigen richting. Eén kiest er voor zich te buigen naar het licht,
een andere tulp ligt in een hoek in de duisternis. Dan is er een tulp, die zich boven
de andere tulpen stelt en vervolgens daaronder eentje die zich nestelt in de schaduw
van de anderen. Ik zal niet te gedetailleerd hierop in gaan, maar zo vertelt elke
tulp wel iets van de menselijke aard. De tulpenbollen symboliseren de oorsprong/de
bron van het leven, een enkele tulp is hier nog mee verbonden, andere zijn hier al
van afgesneden. Met het snoeimes, het symbool van zowel leven als dood. Het is een
attribuut die in dit stilleven niet weg te denken is. Door de steel van de bol te
scheiden, gaan de bloemen eerder dood, iets wat ons mensen ook kan gebeuren, maar
tevens is het snoeimes ook een symbool van leven. Door te snoeien ontstaan er weer
nieuwe scheuten, die voor extra vruchten kunnen zorgen. Ook is het snoeimes het symbool
van vereniging, twee (ijzers) handelend als één. Nog weer een verwijzing naar ons
menselijk bestaan.
Als bloemen spreken…we zien de titel terug op één van de boeken, dan worden wij mensen
even stil.
