Martine
Reinout Krajenbrink ©
MARTINE
Wie het werk van de victoriaanse schilder J.W.Waterhouse (1849-
De tentoonstelling had het thema “Betoverd door vrouwen” en dat mag je inderdaad van Waterhouse wel zeggen. Het vrouwelijk model staat centraal in zijn werk en zijn personages laten zich voornamelijk kenmerken door de bleke huid en het rode haar. Misschien gebruikte hij wel vaker hetzelfde model,vandaar, maar alleen al aan de personen kun je haast zien of het een schilderij is van Waterhouse. Ik bezocht de tentoonstelling in 2009 met een goede vriendin, Gradeke, waarvan het grappige is dat bijna haar hele gezin roodharig is. Wat wil je ook, als de vader roodharig is . Haar dochter Martine, was misschien nog wel het meest gelijkend op één van de modellen van Waterhouse en vanaf dat moment ontstond bij haar het idee om daar een schilderij van te maken en als ouders cadeau te schenken op haar 16e verjaardag. Ze was echter nog geen 16 dus daar moest nog wel even 2 jaartjes op gewacht worden. In die tussentijd kon er mooi gebroed worden in welke hoedanigheid zij op het paneel vastgelegd kon worden. Moest het nu liggend of juist staand, in ieder geval zouden er veel bloemen op moeten komen en zou de sfeer heel ontspannen moeten zijn. Een “dolce vita” gevoel, aangezien Martine soms ook zo ontspannen er bij kan liggen. Waterhouse had regelmatig vrouwelijke modellen in ontspannen sfeer geschilderd, dus zelfs daarin voldeed ze als een goed model.
Het thema was min of meer uit gekristalliseerd toen in 2011, het jaar van haar 16e verjaardag het noodlot toesloeg. De vader van het huisgezin ,Dick, werkend bij de politie, kwam plots van een dag werken niet meer thuis. Tijdens een aanhouding liep het helemaal mis en verloor hij zijn leven in een vuurgevecht. Een onvoorstelbare diepe wond liet dit na in het gezin en bij velen die hem kenden. Omdat het ook zijn idee is geweest om van zijn dochter voor haar 16e verjaardag een schilderij te laten maken, werd het “project” niet uitgesteld en werd het plan toch weer opgepakt. Er zou echter wel een aanpassing in het schilderij komen, dit vreselijke voorval kon niet onopgemerkt blijven. We kozen er voor om Martine in een liggende houding te schilderen naar het voorbeeld van het schilderij “Ophelia”, dat Waterhouse schilderde in 1889. Op een zonnige dag reden Gradeke, Martine en ik in de richting van Roden op zoek naar een mooie locatie. De locatie moest aan een aantal voorwaarden voldoen: bosrijk met een bosweide waarvan het gras niet al te laag was. Martine moest lekker kunnen verzinken in het volle gras. We hadden voor de zekerheid veldbloemen langs de kant geplukt en Gradeke had een zonnebloem meegenomen. Deze bloem zou verwijzen naar haar man Dick, die altijd als een zon is geweest in het huisgezin. Martine houdt de zonnebloem in haar rechterhand als symbool voor haar houvast in het leven. Om haar pols draagt ze ook een wit bandje met daarop de tekst: “Ik zal je nooit vergeten”. Een andere verwijzing naar het tragische ongeval is de boom die in het midden van de bosweide staat. Ze staat symbool voor Martine. De bast van de boom is rossig en een grote tak is afgeknapt en op de grond gevallen. Het litteken van de afgeknapte tak is op de stam nog zichtbaar. De boom, symbool van kracht en leven, groeit echter wel verder, net zoals het leven dat ook gewoon verder gaat. De afgevallen tak ligt in het hoge gras en wijst in de richting van van haar en de poes Pippi, haar trouwe kameraadje, die ook een plek kreeg in dit tafereel.
Het beginconcept van dit schilderij moest zijn “Dolce vita” oftewel het zoete nietsdoen, lekker neervleien in het hoge gras, een madeliefjesketting in het haar en je nergens om bekommeren. Zo hadden beide ouders het toendertijd gewild en zo is het ook vastgelegd. Dit moet het hoofdthema zijn, geniet van het leven en hoe liever ook had ik die andere verwijzingen nooit hoeven schilderen, ze mochten niet ontbreken en zullen altijd aan Dick blijven herinneren.
BACK TO THE HALL
TERUG NAAR ZAAL
