VIOOLENSEMBLE
Schilderkunst ontleent, evenals poëzie en muziek, haar identiteit aan vorm en compositie,
aan kleur en klank. Daarom zijn kunst, poëzie en muziek zo goed herenigbaar en kunnen
ze een wisselwerking met elkaar aangaan. De klank in een muziekstuk kan een synthese
aangaan met de kleuren in een schilderij; we componeren een gedicht op het ritme
van muziek of naar de vormen in een schilderij. Dit schilderij draagt de titel vioolensemble
en zonder de afbeelding zou je kunnen denken dat het om een strijkkwartet gaat.
Een ensemble is eigenlijk een deftig woord voor een groep muzikanten, die in een
niet-traditionele bezetting, muziek speelt. In dit schilderij lijkt alles een beetje
op een andere manier benadert, dit ensemble bespeelt geen instrumenten maar toch
heeft het muzikale elementen. Er worden niet met instrumenten gespeeld, maar met
licht. Elke bloem staat zo gedraaid, dat ieder op zijn eigen wijze het licht bespeeld:
in het volle licht, in de schaduw of het licht dat door de dunne blaadjes doorschijnt.
De tonen van dit schilderij zijn geen klanken maar kleurtonen, het schilderij is
overwegend in grijstinten omgeven. De opvallende kleurtoon is dan ook violet van
de vioolblaadjes. Ook zit er een bepaalde ritme in de bloemen, ze zijn zo gepositioneerd
dat ze als een soort toonladder van onder naar boven geschilderd zijn. Als je een
denkbeeldige lijn naar boven voorstelt, zie je een bepaalde ritme in de positie
van de bloem: de eerste 2 wijzen naar links de derde naar rechts, dan wijzen de volgende
2 naar rechts en de derde weer naar links. De groep "muzikanten" die afgebeeld zijn,
zijn violen, niet in de zin van een strijkkwartet maar gewoon de prachtige bloemen
die momenteel nog altijd in mijn tuin bloeien.
Er is gekozen voor een langwerpig formaat met een laag perspectief, want het geeft
dit schilderij een beetje een statig en verheven karakter alsof dit ensemble voor
ons op het podium opgesteld staat.
